Woensdag 31 maart 2010. Sommige dagen kun je niet vooruit plannen en moet je gewoon over je heen laten komen. Wij hadden een fototentoonstelling op ons programma staan, maar besloten eerst werk te maken van een storing aan onze Saab. Op de heenweg hadden we op de grens van Nederland met Duitsland de Wegenwacht al langszij gehad vanwege een oplichtend symbooltje op het dashboard dat duidde op een ‘motorstoring’. Maar volgens de vriendelijke wegenwachter, die zijn handcomputer losliet op ons voertuig, was het een te verwaarlozing melding en konden wij gewoon door naar Berlijn. Maar de goede man had zijn hielen nog niet gelicht of wij kregen een nieuwe melding dat nu het rechtervoorlicht dienst weigerde. Geen probleem overdag, maar toch iets om naar te laten kijken. Bovendien kwam ergens midden in Duitsland ook weer het signaal van de motorstoring terug en was het volgens het instructieboekje toch raadzaam om een Saabgarage te raadplegen.
Omdat de auto verder geen kuren vertoonde en er nog geen nachtritten op het programma stonden, hadden we dat bezoek aan Saab uitgesteld tot vandaag. Dus via onze dealergids op zoek naar een Saab Service Station. Maar die zijn spaarzaam in Berlijn. De dichtsbijzijnde zat volgens onze dealergids op de Kurfürstendamm, maar op de Ku-damm bleek ‘Saab’ spoorloos te zijn verdwenen. Hetzelfde was het geval met de Saabdealer in Moabit, het adres waar we een half uur later voor de deur stonden. Wij kregen inussen stilletjes visioenen van massale sluiting van Saabgarages in Duitsland door de overname van Spyker eind vorig jaar. Een belronde in de auto leverde echter nog twee dealers op: een in Zehlendorf – een buitenwijk van Berlijn – maar daar werden we afgepoeierd omdat die tot de Pasen helemaal vol zat, en een ander in de buurt van het oude vliegveld Tempelhof, die wel even tijd voor ons wilde vrijmaken.
Op zo’n moment merk je weer hoe groot de stad is, want volgens onze Tom-Tom hadden we nog tweeëntwintig kilometer te gaan naar de derde dealer. Een ritje van een uur door allerlei stremmingen en langzaam rijdend verkeer. Maar ook dat hoort bij het leven in een wereldstad. Gelukkig werden we bij de Saab Service Bredlow, na onze zoektocht met hindernissen uiterst vriendelijk ontvangen door serviceleider Roger Jacobeit. Wij werden in de wacht gezet met een kop koffie, terwijl een monteur met de handcomputer aan de gang ging om de oorzaak van de storingsmelding te achterhalen en de verlichting te repareren. Na een half uurtje werd ons geadviseerd om maar een uurtje of twee in de omgeving te gaan wandelen of anders de volgende dag terug te komen. Men wees ons op het nabijgelegen Schloss Britz, met slotpark en restaurant.
Omdat de auto verder geen kuren vertoonde en er nog geen nachtritten op het programma stonden, hadden we dat bezoek aan Saab uitgesteld tot vandaag. Dus via onze dealergids op zoek naar een Saab Service Station. Maar die zijn spaarzaam in Berlijn. De dichtsbijzijnde zat volgens onze dealergids op de Kurfürstendamm, maar op de Ku-damm bleek ‘Saab’ spoorloos te zijn verdwenen. Hetzelfde was het geval met de Saabdealer in Moabit, het adres waar we een half uur later voor de deur stonden. Wij kregen inussen stilletjes visioenen van massale sluiting van Saabgarages in Duitsland door de overname van Spyker eind vorig jaar. Een belronde in de auto leverde echter nog twee dealers op: een in Zehlendorf – een buitenwijk van Berlijn – maar daar werden we afgepoeierd omdat die tot de Pasen helemaal vol zat, en een ander in de buurt van het oude vliegveld Tempelhof, die wel even tijd voor ons wilde vrijmaken.
Op zo’n moment merk je weer hoe groot de stad is, want volgens onze Tom-Tom hadden we nog tweeëntwintig kilometer te gaan naar de derde dealer. Een ritje van een uur door allerlei stremmingen en langzaam rijdend verkeer. Maar ook dat hoort bij het leven in een wereldstad. Gelukkig werden we bij de Saab Service Bredlow, na onze zoektocht met hindernissen uiterst vriendelijk ontvangen door serviceleider Roger Jacobeit. Wij werden in de wacht gezet met een kop koffie, terwijl een monteur met de handcomputer aan de gang ging om de oorzaak van de storingsmelding te achterhalen en de verlichting te repareren. Na een half uurtje werd ons geadviseerd om maar een uurtje of twee in de omgeving te gaan wandelen of anders de volgende dag terug te komen. Men wees ons op het nabijgelegen Schloss Britz, met slotpark en restaurant.
Schloss Britz
Tot dat moment hadden wij nog niet eerder gehoord van de wijk Britz, waar we terecht waren gekomen. Een wijk die zit ingeklemd tussen het veel bekendere Neukölln aan de ene kant en Tempelhof aan de andere kant. Een oude woonwijk waar je niet direct een 19de eeuws kasteeltje verwacht met grote slottuin. Voor 1,50 kregen wij toegang tot het voormalige kasteeltje van een Duitse adellijke familie, die het slot zo rond 1880 hebben laten bouwen in de zg. ‘Gründerzeit’, toen Duitsland een bloeiperiode beleefde door de omvangrijke herstelbetalingen van de Fransen na de door hen verloren Frans-Duitse oorlog van 1870/71.
De graaf en zijn familie zaten er toen warmpjes bij, zo is nog terug te zien in de prachtige stijlkamers van Schloss Britz, met rijkversierde wanddecoraties, gordijnen, tapijten, en meubilair in neobarok stijl. Alles origineel, zoals onder andere ook een oude ‘grammofoon’ van Edison uit 1902, die het nog blijkt te doen ook, zo demonstreert een aardige jonge suppoost met witte handschoentjes. Wij staan opgetogen te luisteren naar een Amerikaanse zangeres uit het begin van de twintigste eeuw en raken aan de praat over de talloze uitvindingen van Edison, die ook aan de wieg heeft gestaan van de uitvinding van de film met zijn ‘nickelodeon’ en ‘kinetoscope’, een apparaat waarmee je zowel films kon opnemen als afspelen.
Ik verbaas me over het feit dat het Slot er nog zo gaaf en authentiek uitziet. Dat komt, zo vertelt onze suppoost, omdat Neukölln (en ook Britz) in de tweede wereldoorlog gespaard is door de geallieerde bommenwerpers omdat er geen industrie zat. De huurkazernes die aan het eind van de 19de eeuw massaal uit de grond waren gestampt om de snel groeiende bevolking een dak boven het hoofd te bieden, waren geen interessant doelen voor de Engelse en Amerikaanse bommenwerpers. Daardoor zijn in Neukölln vele huizen gespaard gebleven, waaronder dus het mooie Slot Britz. Een verrassende ontdekking.
Tot dat moment hadden wij nog niet eerder gehoord van de wijk Britz, waar we terecht waren gekomen. Een wijk die zit ingeklemd tussen het veel bekendere Neukölln aan de ene kant en Tempelhof aan de andere kant. Een oude woonwijk waar je niet direct een 19de eeuws kasteeltje verwacht met grote slottuin. Voor 1,50 kregen wij toegang tot het voormalige kasteeltje van een Duitse adellijke familie, die het slot zo rond 1880 hebben laten bouwen in de zg. ‘Gründerzeit’, toen Duitsland een bloeiperiode beleefde door de omvangrijke herstelbetalingen van de Fransen na de door hen verloren Frans-Duitse oorlog van 1870/71.
De graaf en zijn familie zaten er toen warmpjes bij, zo is nog terug te zien in de prachtige stijlkamers van Schloss Britz, met rijkversierde wanddecoraties, gordijnen, tapijten, en meubilair in neobarok stijl. Alles origineel, zoals onder andere ook een oude ‘grammofoon’ van Edison uit 1902, die het nog blijkt te doen ook, zo demonstreert een aardige jonge suppoost met witte handschoentjes. Wij staan opgetogen te luisteren naar een Amerikaanse zangeres uit het begin van de twintigste eeuw en raken aan de praat over de talloze uitvindingen van Edison, die ook aan de wieg heeft gestaan van de uitvinding van de film met zijn ‘nickelodeon’ en ‘kinetoscope’, een apparaat waarmee je zowel films kon opnemen als afspelen.
Ik verbaas me over het feit dat het Slot er nog zo gaaf en authentiek uitziet. Dat komt, zo vertelt onze suppoost, omdat Neukölln (en ook Britz) in de tweede wereldoorlog gespaard is door de geallieerde bommenwerpers omdat er geen industrie zat. De huurkazernes die aan het eind van de 19de eeuw massaal uit de grond waren gestampt om de snel groeiende bevolking een dak boven het hoofd te bieden, waren geen interessant doelen voor de Engelse en Amerikaanse bommenwerpers. Daardoor zijn in Neukölln vele huizen gespaard gebleven, waaronder dus het mooie Slot Britz. Een verrassende ontdekking.
Big smile
Na een bord ‘Kartoffelsuppe’ in het Wirtshaus Britzer Krug, een typisch Duits eetcafé, waar de ‘Deutsche Küche’ nog in ere wordt gehouden is het tijd om terug te gaan naar het Saab Service Center, waar Roger Jacobeit ons al met een ‘big smile’ opwacht. Het goede nieuws is, dat er niks bijzonders aan de hand is met onze Saab, alleen moesten wel aan beide kanten de voorlichten worden gerepareerd en de boordcomputer opnieuw geprogrammeerd, wat toch een rekening van 324 euro oplevert. Tja, hij kan zich voorstellen dat wij daar niet blij mee zijn, maar nu is wel alles weer in orde met de auto. Daar is geen speld tussen te krijgen, dus stappen wij licht hinkend, omdat we het gevoel hebben dat ons een beetje een poot is uitgedraaid, weer in onze Saab om de tweeëntwintig kilometer terug te rijden naar ons appartement. Met twee brandende koplampen (dankzij Edison, de uitvinder van de gloeilamp) en zonder verontrustende controlelampjes. Dat wel.
Na een bord ‘Kartoffelsuppe’ in het Wirtshaus Britzer Krug, een typisch Duits eetcafé, waar de ‘Deutsche Küche’ nog in ere wordt gehouden is het tijd om terug te gaan naar het Saab Service Center, waar Roger Jacobeit ons al met een ‘big smile’ opwacht. Het goede nieuws is, dat er niks bijzonders aan de hand is met onze Saab, alleen moesten wel aan beide kanten de voorlichten worden gerepareerd en de boordcomputer opnieuw geprogrammeerd, wat toch een rekening van 324 euro oplevert. Tja, hij kan zich voorstellen dat wij daar niet blij mee zijn, maar nu is wel alles weer in orde met de auto. Daar is geen speld tussen te krijgen, dus stappen wij licht hinkend, omdat we het gevoel hebben dat ons een beetje een poot is uitgedraaid, weer in onze Saab om de tweeëntwintig kilometer terug te rijden naar ons appartement. Met twee brandende koplampen (dankzij Edison, de uitvinder van de gloeilamp) en zonder verontrustende controlelampjes. Dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten