Woensdag 24 maart: De goede weersvooruitzichten, met een lentezonnetje en temperaturen van rond de 15 graden drijven ons naar buiten vandaag. Ik twijfel tussen de Wannsee of Filmpark Babelsberg, maar het wordt uiteindelijk een spontane ‘zwerfwandeling’ vanuit ons appartement in Moabit naar Schloss Charlottenburg. We volgen de meanderende oever van de Spree richting Alt Moabit, de oude arbeiderswijk, die samen met aangrenzende Wedding nu als een van de probleemwijken van Berlijn wordt beschouwd. Wijken waar vergrijzing, armoede en werkloosheid een belangrijke rol spelen. Daarom is het goed dat het grote farmaceutische concern Bayer net een masterplan gepresenteerd heeft voor een nieuw industrie- en kantorencomplex in Wedding, wat in elk geval de werkgelegenheid weer ten goede komt.
Wij laten Alt Moabit al snel achter ons en volgen de Kaiserin-Augusta-Allee richting Charlottenburg. Een gebied waar weinig toeristen komen, met oude woonblokken en een mix van oude en nieuwe kantoren en industriegebouwen. De voormalige, immense ‘Turbinenhalle’ langs de brede Kaiserin-Augusta-Allee is nu een conglomeraat van handels- en verkoopkantoren, met automobielbedrijven en verzekeringskantoren. Als je goed kijkt zie je langs de Spree nog de sporen van de oude industriële bedrijvigheid uit het begin van de vorige eeuw. Aan de overkant van de Spree zien we de dikke schoorstenen van het ‘Kraftwerk Charlottenburg’, de energiecentrale die dit deel van Berlijn van stroom voorziet, en in de verte ligt ‘Siemensstadt’, een naam die voor zichzelf spreekt. Dit is een stadsdeel waar gewerkt werd en wordt, met speciaal voor de arbeiders gebouwde wooncomplexen tussen de oude fabrieken.
Als wij de brug over het Charlottenburgerkanal oversteken, de waterverbinding tussen de Spree en de Westhafen, komen we in de wijk Charlottenburg, sjieker dan Moabit en Wedding.
Wij laten Alt Moabit al snel achter ons en volgen de Kaiserin-Augusta-Allee richting Charlottenburg. Een gebied waar weinig toeristen komen, met oude woonblokken en een mix van oude en nieuwe kantoren en industriegebouwen. De voormalige, immense ‘Turbinenhalle’ langs de brede Kaiserin-Augusta-Allee is nu een conglomeraat van handels- en verkoopkantoren, met automobielbedrijven en verzekeringskantoren. Als je goed kijkt zie je langs de Spree nog de sporen van de oude industriële bedrijvigheid uit het begin van de vorige eeuw. Aan de overkant van de Spree zien we de dikke schoorstenen van het ‘Kraftwerk Charlottenburg’, de energiecentrale die dit deel van Berlijn van stroom voorziet, en in de verte ligt ‘Siemensstadt’, een naam die voor zichzelf spreekt. Dit is een stadsdeel waar gewerkt werd en wordt, met speciaal voor de arbeiders gebouwde wooncomplexen tussen de oude fabrieken.
Als wij de brug over het Charlottenburgerkanal oversteken, de waterverbinding tussen de Spree en de Westhafen, komen we in de wijk Charlottenburg, sjieker dan Moabit en Wedding.
Schloss Charlottenburg
Wij steken de Spree over en komen direct uit bij Schloss Charlottenburg, een van de grote toeristische trekpleisters van de stad. Na het Jüdisches Museum het meest bezochte 'museum' van Berlijn. Oorspronkelijk in 1695 gebouwd als zomerverblijf voor keurvorstin Sophie Charlotte en in de eeuw erna aanzienlijk uitgebreid en vergroot door Friedrich der Grosse, die zijn naam eer aandeed, en Friedrich Wilhelm II. die achter het paleis ook een enorme Schlossgarten liet aanleggen. Nu bestaat het langgerekte Schloss Charlottenburg bij elkaar uit een halve kilometer paleis en daarachter nog eens enkele vierkante kilometers Schlossgarten, met de nodige gebouwen, paden, lanen en meertjes. Schloss Charlottenburg zelf bestaat uit een prachtig hoofdgebouw met koepeltoren, links daaraan vastgebouwd de orangerie en rechts, de als laatste gebouwde oostvleugel. In het hoofdgebouw zijn stijlkamers ingericht uit verschillende klassieke stijlperiodes, van barok tot rococo, terwijl in de oostvleugel wisseltentoonstelling worden gehouden. De orangerie is nu permanent in gebruik voor banketten bij kaarslicht en muziekuitvoeringen in oude stijl, met musici in 17de eeuwse kledij. Een toeristenattractie om de paleissfeer van vroeger te laten herleven.
Wij doen een rondje Schlosspark. Lopen langs de Spreeoever tot de fraaie Belvédère, en dan terug naar het Mausoleum midden in het park, waar de Koninklijke helden van vroeger liggen opgeslagen. Beelden van Sophie Charlotte, Friedrich III, Wilhelm I en Friedrich Wilhelm II op marmeren sarcofagen, in een neoclassicistische tempel waar een sfeer van heiligheid hangt. Dus kijken bezoekers geïrriteerd op als ik me kwaad maak omdat ik van een suppoost geen foto’s mag maken (nee ook niet zonder flitslicht). De discussie zet zich buiten voort, maar overtuigende redenen hoor ik niet. De ‘Stiftung’ (Preussische Schlösser und Garten) wil het niet omdat ze anders geen ‘Postkarten’ van het Mausoleum meer verkopen. Maar die ansichtkaarten zijn in het Mausoleum zelf helemaal niet verkrijgbaar. Daarvoor moet je honderden meters verder naar de museumwinkel in het hoofdgebouw. De suppoosten met wie ik in discussie ga verschuilen zich achter ‘de regels’, maar blijkbaar is het een ‘hot issue’, want ik hoor dat binnenkort de regels veranderen. In de toekomst moet je een extra bedrag betalen bovenop de entreeprijs en mag je overal fotograferen. Extra betalen als compensatie voor de derving van inkomsten doordat er minder ansichtkaarten worden verkocht; dat noem ik nou publieksonvriendelijk.
Wij doen een rondje Schlosspark. Lopen langs de Spreeoever tot de fraaie Belvédère, en dan terug naar het Mausoleum midden in het park, waar de Koninklijke helden van vroeger liggen opgeslagen. Beelden van Sophie Charlotte, Friedrich III, Wilhelm I en Friedrich Wilhelm II op marmeren sarcofagen, in een neoclassicistische tempel waar een sfeer van heiligheid hangt. Dus kijken bezoekers geïrriteerd op als ik me kwaad maak omdat ik van een suppoost geen foto’s mag maken (nee ook niet zonder flitslicht). De discussie zet zich buiten voort, maar overtuigende redenen hoor ik niet. De ‘Stiftung’ (Preussische Schlösser und Garten) wil het niet omdat ze anders geen ‘Postkarten’ van het Mausoleum meer verkopen. Maar die ansichtkaarten zijn in het Mausoleum zelf helemaal niet verkrijgbaar. Daarvoor moet je honderden meters verder naar de museumwinkel in het hoofdgebouw. De suppoosten met wie ik in discussie ga verschuilen zich achter ‘de regels’, maar blijkbaar is het een ‘hot issue’, want ik hoor dat binnenkort de regels veranderen. In de toekomst moet je een extra bedrag betalen bovenop de entreeprijs en mag je overal fotograferen. Extra betalen als compensatie voor de derving van inkomsten doordat er minder ansichtkaarten worden verkocht; dat noem ik nou publieksonvriendelijk.
Charlottenburger Tor
Wij wandelen na ons rondje om het paleis, via de drukke Kaiser Friedrich-Strasse richting Wilmersdorf. Pauzeren even voor een thee met een Bretzel, een grote zoute krakeling, en sukkelen dan de lange, lange Bismarckstrasse af richting Tiergarten. Dit is een van de langste en breedste verkeersaders van Berlijn, drukker, breder en langer dan de Ku-dammn. Het is dé verkeersweg van West naar Oost, met ergens in het midden het Ernst Reuterplein, een van de drukste verkeersknooppunten van Berlijn. Rondom dit plein staan de talrijke gebouwen van de Technische Universiteit, die dit gebied domineert. De zesbaans autoweg gaat verderop onder een immense moderne reclamepoort door, die de scheiding vormt tussen Charlottenburg en de wijk Tiergarten. Direct erachter staat de oude Charlottenburger Tor, met de beelden van keurvorst Friedrich III en zijn vrouw Sophie Charlotte. De poort dateert uit 1905 en vormde een pendant van de Brandenburger Tor om aan te geven dat Charlottenburg destijds de rijkste stad van Pruisen was. Bij latere verbredingen van de Charlottenburger Chaussee werd de poort in twee helften uit elkaar getrokken, waardoor er nu weinig imposants meer van over is, zeker niet met die gigantische reclamepoort ernaast die alle aandacht opeist. Het enig leuke is de antiek- en rommelmarkt, de oudste Trödelmarkt van Berlijn, die elk weekend aan de voet van de Charlottenburger Tor wordt gehouden en die zich uitstrekt tot het S-Bahnhof Tiergarten, met in een van de bogen een van sfeervolste eetcafé’s van Berlijn, de ‘Tiergarten Quelle’, waar de porties groot zijn en de prijzen klein. Iets wat je van de prijzen op de Trödelmarkt niet kunt zeggen. Dus daar gewoon op zijn Hollands: ‘kijken, kijken, niet kopen’!
Wij wandelen na ons rondje om het paleis, via de drukke Kaiser Friedrich-Strasse richting Wilmersdorf. Pauzeren even voor een thee met een Bretzel, een grote zoute krakeling, en sukkelen dan de lange, lange Bismarckstrasse af richting Tiergarten. Dit is een van de langste en breedste verkeersaders van Berlijn, drukker, breder en langer dan de Ku-dammn. Het is dé verkeersweg van West naar Oost, met ergens in het midden het Ernst Reuterplein, een van de drukste verkeersknooppunten van Berlijn. Rondom dit plein staan de talrijke gebouwen van de Technische Universiteit, die dit gebied domineert. De zesbaans autoweg gaat verderop onder een immense moderne reclamepoort door, die de scheiding vormt tussen Charlottenburg en de wijk Tiergarten. Direct erachter staat de oude Charlottenburger Tor, met de beelden van keurvorst Friedrich III en zijn vrouw Sophie Charlotte. De poort dateert uit 1905 en vormde een pendant van de Brandenburger Tor om aan te geven dat Charlottenburg destijds de rijkste stad van Pruisen was. Bij latere verbredingen van de Charlottenburger Chaussee werd de poort in twee helften uit elkaar getrokken, waardoor er nu weinig imposants meer van over is, zeker niet met die gigantische reclamepoort ernaast die alle aandacht opeist. Het enig leuke is de antiek- en rommelmarkt, de oudste Trödelmarkt van Berlijn, die elk weekend aan de voet van de Charlottenburger Tor wordt gehouden en die zich uitstrekt tot het S-Bahnhof Tiergarten, met in een van de bogen een van sfeervolste eetcafé’s van Berlijn, de ‘Tiergarten Quelle’, waar de porties groot zijn en de prijzen klein. Iets wat je van de prijzen op de Trödelmarkt niet kunt zeggen. Dus daar gewoon op zijn Hollands: ‘kijken, kijken, niet kopen’!
hi Henk.
BeantwoordenVerwijderenmooi beeld geef je op deze manier van Berlijn,zou wel met je mee willen dwalen door die wereld stad.
grote groet.
peter.